İnsanları gözlemlemenin en komik yanı bütün uyarılara rağmen aynı hataları yapmaya devam edip en sonunda daha önce yaşadıkları acıları aynı şekilde yaşamalarını canın sıkılana kadar izleyebilmek.
Kimsenin acı çekmesinden zevk aldığım yok ama birisine ne kadar çok "bak bunun sonunu sen de biliyorsun" dersen o kadar umursamıyor. İnsanlar acı çekmeyi seviyor, yeter ki bir kaç saniyeliğine de olsa bencilce olan tercihlerini yaşayabilsinler. Ki bununla hiçbir alıp veremediğim yok. Yani kabul bu tamamen senin seçimin ve hayatı yaşamana karışamam. Ama sonunda aynı şeyleri yaşayacağını biliyorsan ve acı çekeceğini de biliyorsan neden bu kadar inatçı devam ediyorsun? Gerçekten merak ediyorum bu soruyu. Biliyorum aynı şeyi ben de yapıyorum. Kısa bir an için sonunda acı çekmeye razı oluyorum ama acı çektiğim zaman "sallasana, bunu zaten bekliyordum" diyebiliyorum. *yani sanırım* Bunu bir kaç kere gördüm sanırım. Hem insan ilişkilerinde hem de çevreyle olan ilişkide. Tekrar ve tekrar. Üstelik insanlara bunu söylediğimde çok az bir kısmı ikisinin aynı yere çıktığını kabul ediyor.
Elbette ki dünya üstündeki hiçbir tercih aynı değildir, aynı kişi tarafından yapılsa bile zaman, mekan veya şartlardan birisi farklıdır ama tercihlerin büyük bir çoğunluğu da birbirine benzer yollar izler. Tarih tekerrürden ibaret sözü bunun çok basit bir örneği.
Demem o ki, tercihlerini yaparken sonuçlarını iyi düşünmek lazım. Sonucunu az buçuk kestirebilirsin bir çok şeyin. Eğer yaşayacağın mutluluğun *doruk noktasının* sonrasında çekeceğin acıya değeceğini kabul ediyorsan, durma devam et. Ama bütün bunları bile bile ağlamak, tercihlerinin seni götürdüğü noktayı bildiğin halde ağlamak, zaman kaybından başka bir şey değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder